به نام خداوند جان‌های پاک
دلیران پیروز این آب و خاک
سلامی به مردان زورق سوار
به « فرمانده کربلای چهار»
به آن عاشق خالص بی‌ریا
«سعیدی» سرافراز بی ادعا
به سردار دل‌ها که فرزانه بود
و در عاشقی همچو پروانه بود
« سعیدی» تو پروانه‌سان سوختی
به ما درس ِایثار آموختی
چه مردانه دل را به دریا زدی
به هر چیز - غیر از خدا - پا زدی!
تو بودی و شب‌های سوز و گداز
پُر از «ربّنا» گرم راز و نیاز
اگر خاطراتت نمایم مرور
کنم روز و شب افتخار و غرور:
« نکردی وطن تو هرگز رها
و ماندی به طوفان و موج بلا
بگفتند یاران : دگر تاب نیست
در این شهر حتی دگر آب نیست
بماندی تو بر عهد و پیمان خویش
و دادی تو در راه حق جان خویش» (۱)
سلامی به سرمایه های دیار
« سرافراز مردان» پُر افتخار
به آنان که چون لاله پرپر شدند
به اروندی از خون شناور شدند
به آنان که با خون وضو کرده‌اند
به لبخندی از عشق، خو کرده‌اند
به آنان که بر لب «کمیل» آمدند
غریبانه سمت « سُهیل » آمدند!
« یل‌دشتی من!» خوشا نام تو
چه خوش جرعه‌ای نوش از جام تو
خوشا این سبکبالْ پروازها
که با تو « گناوه» سرافرازها
تو ای پاک تر از نسیم سحر
زدی دل به دریا و موج خطر
تو رفتی و « بوشهر» را غم گرفت
و دل در عزای تو ماتم گرفت
تو ای مظهر عشق و شب‌های دل
تو رفتی و... ماندیم، صد وای ِدل!
تو ای عارف ِ پاک و دلْ‌سوخته
دو دیده به سمت خدا دوخته
«نماز تو» با اشک همراه بود
سجودت پر از ناله و آه بود
«قنوتت» سراسر پر از عطر سیب
و ذکر لبت بود « امّن یُجیب»
«کبوتر » شدی تا به اوجت برند
به آن سوی دریا و موجت برند
« سعیدی» تو ای « شاخص نورها»
«مرا » هم ببر با خودت دورها...
بیا همراهی کن مرا تا حضور
حضوری پر از شوق تا « فتح‌نور»
ندارم «کلامی» سزاوار تو
خجل « مثنوی» شد ز ایثار تو!
شاعر : خلیل آزمون - متولد 1348 - شهر شُنبه(شهرستان دشتی)
پی‌نوشت:
اشاره است به خاطرات سردار شهید در « جزیره خارک» زمان جنگ و بمباران تصفیه آب و قطع برق و ماندن با خانواده زیر آتش سنگین موشک‌باران دشمن در کنار مردم.
